Teravia e trembëdhjetë, në xhaminë e fshatit Kullaj

(Shkodër, më 12 shtator 2008)

Rrugës drejt xhamisë së fshatit Kullaj, është e pamundur të mos kalosh pranë xhamisë së Boksit dhe asaj të Dragoçit. Në horizontet e kësaj zone, zërat e imamëve dhe muezinëve përzihen në një harmoni netësh Ramazani, duke të dhuruar kënaqësinë e dëgjimit të një këshille fetare, një ajeti kur’anor, një ezani të ëmbël. Drejt tyre shihen të rinj e të reja që shpejtojnë. Të rejat e fshatit Boks, me veshjen e tyre karakteristike, hixhabin e besimit, përshpejtojnë drejt xhamisë me dëshirën për të dëgjuar një vasë të re, për të mësuar diçka më shumë për fenë e tyre, për të shtuar dituri e përkushtim.

   Xhamia e fshatit Kullaj, qëndron në majën e një kodre, në shpinë të së cilës duket mali Maranaj. Për t’u shkuar drej saj duhet të ngjesësh 54 shkallët e mëdha prej betoni, në anë të së cilave shkëmbinjtë dhe shkurrishtat krijojnë mozaikun e një zone me tiparet, të veçantat e karakteristikat e veta.

   Nga poshtë vërejmë muezinin e kësaj xhamie, që nga maja e minares, me megafon në dorë lajmëron hyrjen e kohës së jacisë. Kishte kohë që nuk kisha parë një muezin  në maje të minares. Kushedi qysh kur nuk kisha shijuar një pamje të tillë!

   Në mihrabin e xhamisë ndodhet imami i saj, Kujtim Cufaj, që me siguri nuk e ka menduar se sonte do të na kishte miq. Ai drejton namazin e jacisë e më pas, nën drejtimin e thirrësit islam Lavdrim Hamja, falim sëbashku njëzet rekatet e teravisë së trembëdhjetë të këtij Ramazani.

   Pas lutjes së bërë në gjuhën shqipe, mbajta një vasë rreth urtësisë së faljes së All-llahut (xh.sh) dhe hapësirat e mëdha që Ai i ka krijuar njeriut për të gjetur rrugët e pendimit, faljes, përuljes para Tij, me përkushtim e sinqeritet.

   Fatihaja, në heshtje, është ëmbëlsira e këtij tubimi e kësaj nate, me besimtarët muslimanë, në xhaminë e fshatit Kullaj.

   Në një pamje të përgjithshme, xhamia e fshatit Kullaj, ndonëse e vogël, është shumë e këndshme dhe e zbukuruar me shije. E veçantë e dukshme e kësaj xhamie është se në muret e brendshme të saj, janë shkruar ajete të ndryshme kur’anore. Edhe pse kaligrafia arabe e realizuar mbi to lë shumë për të dëshiruar, mesazhet që ata përcjellin janë të rëndësishme e të përshtatshme për një ambient të tillë.

   Në zemër të mihrabit, është shkruar emri i madhëruar i Krijuesit të gjithësisë: “All-llah”. Mbi harkun e tij, si një kurorë, shkruhet sureja “Ihlas”: “Thuaj: Ai, All-llahu është Një! All-llahu është Ai që çdo krijesë i drejtohet (i mbështetet) për çdo nevojë. As s’ka lindur kë, as nuk është i lindur. Atij askush nuk i është i barabartë”[1] e, mbi mkurorën e mihrabit, shkruhet: “Bismil-lahirr-rrahmanirr-rrahim”.

   Në ballë të xhamisë, në të djathtë të mihrabit shkruhet ajeti kur’anor: “Namazi është obligim i caktuar për besimtarët!”[2] e, në të majtë të tij: “E Ne nuk të dërguam ty (Muhammed) vetëm se mëshirë për të gjitha krijesat”.[3] Poashtu, nga ana e djathtë e mihrabit, në gjuhën arabe dhe shqipe, shkruhet: “Me të vërtetë besimtarët e All-llahut do të jenë fitimtarë”, e në të majtë të tij : ”Kujdes! Për të dashurit e All-llahut nuk ka frikë e as që do të pendohen!”.

   Duke u përshëndetur me të pranishmit, një i moshuar 88 vjeçar, Dul Idrizi, më afrohet dhe teksa më uron me zemër, më thotë: “Ma ka ba Zoti të lehtë ninimin e Ramazanit t’sivjetshëm. Përveç ditës së parë që kam pasë pak vështirsi, ditë e tjerta më kanë shku si jo ma mir, shyqyr t’Madhit Zot! Tanë jetën kam ninu, por si ky Ramazan, kaq i lehtë e kaq i bereqetshëm, nuk kam pa!” Sigurisht, dëshmia e plakut të Kullajve, me qeleshe të bardhë mbi kokë, ka një domethënie të madhe, një mesazh të rëndësishëm, një vlerë të madhe shpirtërore.

   Duke u larguar nga fshati Kullaj, kalojmë sërish pranë xhamisë së fshatit Dragoç e, pak më tutje pranë xhamisë së fshatit Boks. Megjithëse nata me heshtjen e saj ka mbuluar me pelerinën e saj zonën e Postribës, dritat e ndezura mbi minaret e këtyre xhamive, e thyejnë disi errësirën e saj, duke u bërë si fare udhërrëfyese edhe për udhëtarët e natës…

[1] Kur’ani: 112:1-4.

[2] Kur’ani: 4:103.

[3] Kur’ani: 21:107.

[nggallery id=28]

 Autori: http://www.muhamedsytari.net